Στην άλλη γωνιά του κήπου, είχε αράξει από νωρίς οι Μοίρα. Είχε βγάλει και πάλι τα τεφτέρια της, έγραφε, έσβηνε, διέγραφε, διόρθωνε, τραβούσε κόκκινες γραμμές, έσκιζε, πετούσε παλιά χαρτιά, είχε στολισμένο τον κόρφο της με άσπρα χρυσάνθεμα, "πολύ μ\' αρέσουν αυτά τα λουλούδια", μονολογούσε, "απόψε νιώθω ιδιαίτερα συγκινημένη κι ας λένε οι άνθρωποι ό,τι θέλουν για μένα, μωρέ εγώ απόψε θ\' αλλάξω τα ριζικά τους, θα λύσω τα μάγια που \'χουν δεμένες τις τύχες, απόψε θα μοιράσω χαρές, να φύγουν από πάνω μου οι κατάρες των παιδιών της γης".
"Μπα σε καλό μου, τι έχω πάθει", είπε και σκούπισε τα μάτια της, που έριχναν στον κόρφο της χρυσάνθεμα, καμένα αστέρια...
Την πήραν είδηση τα τρία θηλυκά πουλιά, η Μίνα, η Ζίνα και η Τίνα, δεν ήταν επιθετικά, όπως την άλλη φορά, "Μοίρα, Μοίρα, Καλομοίρα, τήρα τα τεφτέρια, τήρα" γουργούριζαν εκείνα, "άντε στο καλό παράφωνα πουλιά, αναιδέστατα, που θα μου πείτε εσείς τι θα κάνω, άντε καλέ, κάποιο λάθος κάνετε, καθίστε φρόνιμα, η Καλομοίρα είμαι, ορίστε μας...".